Wydarzenia w roku wyborczym nabierają tempa, coraz mniej czasu pozostawiając na spokojną refleksję nad słabościami polskiej sceny politycznej i scenariuszami jej ewolucji. Dlatego postanowiliśmy wrócić do jednego ze spotkań Akademii Demokracji w Koninie, którego bohaterami byli Magdalena Dobrzańska – Frasyniuk, działaczka społeczna oraz Władysław Frasyniuk, w latach osiemdziesiątych działacz Solidarności, a potem Unii Demokratycznej, Unii Wolności i Partii Demokratycznej. Spotkanie odbyło się w listopadzie ubiegłego roku w Młodzieżowym Domu Kultury w Koninie. Po spotkaniu udało nam się porozmawiać z gośćmi bezpośrednio.
Komentarz:
Konferansjerzy niespełnionych marzeń
Akademia Demokracji to jedna z cenniejszych inicjatyw obywatelskich w Koninie. Spotkania z wybitnymi i zasłużonymi postaciami z opozycji politycznej, ludźmi ze świata nauki, społecznikami, daje możliwości wyrobienia własnych poglądów na temat przemian i reform dokonywanych przez tzw. Dobrą zmianę. Ostanie spotkanie z Władysławem Frasyniukiem i jego małżonką w listopadzie 2018 r. nasuwa kilka refleksji.
Jeżeli przejęcie władzy przez obecna ekipę rządząca będziemy rozpatrywali jako odpowiedź elektoratu na to, co działo się za czasów rządów poprzedniej ekipy, to łatwiej będzie postawić diagnozę na przyszłość. Po pierwsze ludzie nie mogą być tłem do wewnątrzpartyjnych rozgrywek, częściej przypominających „czystki” niż rozmowy w atmosferze politycznego pluralizmu. Działania władzy, w rzeczy samej, sprowadzają się do czerpania własnych korzyści niż myślenia o społeczeństwie. Przedstawicieli jednej jak i drugiej grupy często można zaliczyć do „konferansjerów niespełnionych marzeń”.
Jeden z poważniejszych problemów z jakimi boryka się społeczeństwo regionu konińskiego, to konsekwencja rozwoju gospodarczego powiązanego z przemysłem energetycznym. Zapowiadana podwyżka energii cieplnej to konsekwencja płacowych roszczeń i wzrostu cen za surowce, opłaty klimatyczne itd. Jeden z konferansjerów niespełnionych marzeń nawet próbował uzdrowić sytuację poprzez ankietowanie elektoratu czy budowa elektrowni atomowej w regionie nie zaburzy ich spokojnej egzystencji. Wszystko byłoby w porządku, gdyby w tym regionie były wystarczające zasoby wody do chłodzenia reaktorów atomowych…
Społeczeństwo staje się przedmiotem pijarowskich sztuczek, a nie podmiotem na rzecz którego działa polityk. Nic też dziwnego, że blisko 50% uprawnionych nie uczestniczy w glosowaniu. Z tej części liczny odsetek wyjechał poza granice kraju i nie jest właściwie zainteresowany udziałem w glosowaniu. Nawet gdyby był, to i tak z tego skorzystać nie może bowiem ma za daleko do urny!
Próba zmian przedstawiona przez W. Frasyniuka i jego małżonkę pod przewodnictwem Donalda Tuska w wyniku zmian, które mogą nastąpić po kampanii prezydenckiej, wyborach do parlamentu i Europarlamentu, to kolejna mrzonka z cyklu zapowiadanych i niepełnionych marzeń. Tymczasem kostniejące struktury partyjne usadowione w każdym miejscu polskiej sceny politycznej dbają przede wszystkim o utrzymanie własnych zdobyczy. Nic nie wskazuje na metamorfozy, które powinny zaczynać się od siebie, od własnego otoczenia. Nadal podział: władza – elektorat; opozycja – elektorat, kostnieje i nikt nie chce ustąpić miejsca nowym i wyrazistym ideowo postaciom. Tych również brakuje. Politycy ludzi traktują jako gremium, które ma słuchać. To oni są dogmatycznie nieomylni. Wiedzą wszystko, są przekonani, że działają w szeroko pojmowanym interesie społecznym. Jednakże analiza dokonań wskazuje na coś zupełnie innego. Tymczasem nie różni ich postawa lecz głoszone puste słowa.
PS. Poniższym tekstem rozpoczynamy dyskusję nie tylko o konsekwencjach zmian dokonywanych przez obóz rządzący, ale i dyskusję o potrzebie zmiany w sposobie uprawiania polityki. Jako pierwszy opublikujemy wywiad z bezrobotną kobietą w wieku około 50 lat, której potomstwo wkrótce utraci prawa do pomocy społecznej 500+ i to w chwili gdy ono chce kontynuować naukę na wyższych uczelniach.
JŁ
